Wywiad „Projekty z klasą”. Z Ewą Drobek rozmawiała Agata Klimaszewska

Agata Klimaszewska: Jak to się stało, że została Pani nauczycielką?

Ewa Drobek: Na decyzję o wybraniu tego zawodu wpłynęli przede wszystkim moi nauczyciele w liceum w Chełmie, a potem wybitni profesorowie na Uniwersytecie Warszawskim. To oni byli dla mnie wzorem, który chciałam naśladować. Zaangażowani, oddani swojej pracy. Pokazali mi, że bycie nauczycielem to najpiękniejsza praca na świecie, bo można mieć realny wpływ na życie młodego człowieka, pokierować go na piękną drogę, dostrzegając i rozwijając jego pasję, patrzeć na realny progres i być z tego dumnym. Jeden z moich profesorów na pierwszych zajęciach powiedział, że z nauczaniem jest jak z myciem naczyń – kiedy poświęcisz temu czas i uwagę, szybko widać efekt. Kiedyś to porównanie wydawało mi się trywialne. Dzisiaj, z perspektywy czasu, widzę w nim głęboki sens. Będąc wychowawcą i pokazując młodzieży, jak sama postępuję, zachęcając ich do bycia empatycznymi, dobrymi ludźmi. Ucząc języków i okazując uczniom cierpliwość, ucząc konsekwencji i pracowitości, bardzo szybko i oni, i ja widzimy efekt. A to w dobie, kiedy ceni się natychmiastową gratyfikację, bardzo ważna rzecz.

Czy może Pani opisać projekty, jakie udało się Pani zrealizować?
Przez 25 lat zrealizowałam z ucz­niami mnóstwo różnych projektów ogólnopolskich i międzynarodowych. Zdecydowanie jednak najbardziej kocham i cenię te, które zrodziły się z mojej pasji lub były całkowitym zaskoczeniem, a przyniosły niesamowite efekty. Moją prywatną pasją jest teatr. Kocham go, bo wnosi do mojego życia smak i uwrażliwia na ten pędzący zbyt szybko świat. Pozwala się zatrzymać i poczuć emocje. Będąc kiedyś w teatrze z mężem, pomyślałam sobie, że przecież mogłabym na te spektakle zabierać młodzież. I tak zrodził się „Łazik Teatralny”, który prowadzę już od 16 lat. Raz w miesiącu zabieram uczniów na spektakl wieczorny. W opiece nad grupą pomagają mi inni nauczyciele lub rodzice. Potem w szkole wspólnie dyskutujemy na temat obejrzanej sztuki, zapraszamy aktorów lub jedziemy zobaczyć inną interpretację tej samej sztuki do teatru w Gdańsku lub Krakowie. Po drodze dużo rozmawiamy i tak rodzą się pomysły na kolejne wyjścia lub na pisanie sztuk autorskich przez młodzież. To uczy myśleć, interpretować, kochać sztukę.

Drugi projekt, który pozwolił mi zdobyć nowy zawód, choć na początku była to dla mnie ciemna magia, to „Żmichowska Śpiewa”. Prowadzę ten projekt od 9 lat. Narodził się na studniówce szkolnej, kiedy dyrektorka szkoły Pani Joanna Chrapkowska powiedziała do mnie po zaśpiewaniu piosenki przez jedną z uczennic: „Jeśli nasi uczniowie tak śpiewają, to Pani znajdzie sposób, żeby nagrać z nimi płytę”. Wtedy myślałam, że to niemożliwe. Ale rzeczywiście znalazłam sposób i do chwili obecnej nagrałam z uczniami już 8 profesjonalnych płyt. 25 uczniów z 80, którzy wzięli udział w tym projekcie, podjęło studia muzyczne. Kilka osób żyje ze śpiewania lub grania na instrumencie. Stworzyliśmy śpiewającą rodzinę, która jest wizytówką szkoły. A ja zachęcona przez młodych ludzi zdałam egzamin na realizatora dźwięku i sama nagrywam teraz płyty i je produkuję. Ponad 500 koncertów za nami i wiele pięknych, wzruszających emocji i występów. Projekt cały czas się rozwija. Ale dla mnie najważniejsze jest to, że młodzież, która bierze udział w tym projekcie, cały czas ma ochotę wracać do szkoły, reprezentować ją na wielu konferencjach i być ze sobą. Mamy zbudowane bardzo silne relacje i to jest mo...